dissabte, 22 de juny del 2013


QUI ETS TU EN REALITAT?


Fa molts dies que no escric en aquest bloc. Tenia molta feina. I, per què no dir-ho, dubtava de seguir escrivint, o de fer-ho tan assíduament.

Cadascú té la seva vocació a la vida, les coses que l'apassionen, per les quals sembla fet i les quals sembla cridat. I si bé m'agrada escriure en aquest bloc, la meva vocació a la vida no és el periodisme ni la literatura.  Puc dir la meva opinió, però no canviaré gaire el món des dels meus escrits. Això ho fan molt millor d'altres persones, que escriuen i comuniquen molt millor. La meva vocació és l'estudi, la biblioteca, el laboratori,... Aquí és on em sento 'al meu lloc' i des d'on sento -potser absurdament però és així- que sí puc canviar una mica el món.

One Piece: cadascú cercant  els seus somnis i
ajudant  els altres a cercar el seu
Qui hagi vist la sèrie manga One Piece, o dit d'una altra manera, el manga més venut de tots els temps, estarà acostumat a seguir les aventures d'aquest grup eclèctic d'amics que viatgen pels mars buscant els seus somnis (un noi que vol ser el millor espadatxí del món, un cérvol que vol ser metge, una noia que vol estudiar la veritable història de la antiguitat, etc. etc. etc.). Somnis que, en un percentatge elevat, tenen el seu origen en alguna vivència de la seva infància.

Potser One Piece té tan d'èxit perquè ens recorda que cadascú de nosaltres porta encara a dins un infant amb els seus somnis.Un infant que malda per reeixir d'entre les capes que ens hem anat posant quan ens em anat fent 'adults'. Que ens crida, per a que per mirem dintre de les nostres capes, el reconeguem i ens reconeguem en ell/ella. I així, sapiguem, per fi, qui som en realitat. Quina és la nostra essència, i amb ella, quin és el llegat que volem deixar en aquest món.

8 comentaris:

  1. Magnifica reflexió Elisa, la comparteixo totalment. Tant de bo tots ens aturessim un moment per "escoltar" al nen que portem dins...
    Espero que no deixis d'escriure en aquest espai... el teu granet de sorra si que pot canviar coses!!!
    Moltes gràcies !!!

    ResponElimina
  2. Hola Blanca:

    Moltes gràcies pel teu missatge! Algú va dir que havíem d'intentar no defraudar el nen que havíem estat. Quina raó tenia!

    ResponElimina
  3. Siempre he visto tus entradas cuando aparecen en la “trastienda” del blog, pero esta se me ha pasado por completo, Elisa. Lo siento. Acabo de verla porque he ido directamente a tu blog, extrañado por no haber visto ninguno de tus posts en unas cuantas semanas, aunque también pensé que seguramente tendrías mucha faena (final de curso y un larguísimo etc.), pero aún así...

    Bueno, pues me alegro que sigas; cuando puedas, cuando quieras, cuando te apetezca, cuando lo necesites. Da igual la frecuencia. En tus artículos haces una invitación muy directa y al mismo tiempo... convincentemente elegante para que, como si estuviésemos en un laboratorio, tomemos asiento a tu lado, microscopio o una potente lupa -por lo menos- y nos investiguemos a nosotros mismos. Tu invitación es muy eficaz, porque quienes pasamos el umbral de ese laboratorio, vemos que eres tú la primera en hacer aquello a lo que nos animas.

    Y, sí, es importante pararse a pensar y hacernos esas importantes y vitales preguntas que nos planteas; aunque nos den vértigo, aunque nos den miedo; porque estamos vivos, porque aún hay tiempo.

    Moltes gràcies, Elisa!!!
    Saludos i bona nit!!!

    ResponElimina
  4. Es que creo que es posible que no te apareciera el post, porque a otra gente sé que no le ha salido. No sé cómo arreglar el problema, por lo que he leído parece ser que si tardas en escribir el sistema 'te olvida', o algo parecido. Bueno, espero que se arregle.
    Gracias por tu opinión sobre este blog. Aunque a veces lo cerraría, o comenzaría otro nuevo, la verdad es que siempre aparece algún tema de lo que me parece que vale la pena hablar.
    Pero sea como sea, todo tiene sus ciclos. Yo llevo casi un año haciendo 'paradas para reflexionar', y quien me conoce sabe que no soy de demasiadas reflexiones ni florituras. Pero mis años me han enseñado que hasta los 'de acción' hemos de pararnos alguna vez a pensar por dónde vamos.
    Bueno, sea como sea por aquí seguiré, pero creo que con mucha menos frecuencia. Ahora comienzo otro 'ciclo vital',que dirían algunos. Gracias de nuevo! Saludos!

    ResponElimina
    Respostes
    1. Pues no tenía ni idea de que “te puedan olvidar” en tan sólo cinco semanas, ¡vaya! Después de todo tampoco es tanto tiempo, yo bien pensé que era menos. Pero bueno.

      Ciertamente, todo tiene su tiempo, y desde luego, no intentaré convencerte de nada, pero a veces, escribir un par de folios aunque sea para guardarlos en un cajón, nos hace sentir mejor. Incluso hubo algunas ocasiones en que pasado el tiempo y sin intención previa alguna, me fue útil respecto a terceras personas. Por otra parte, estos posts que lanzamos a modo de mensajes dentro de una botella arrojada a la mar, proporcionan una incertidumbre aliñada de ilusión que, en sí misma, satisface bastante, pues a diferencia de las cartas embotelladas, aquéllos, es seguro que alguien los leerá. Seguro, y, quién sabe, igual le resulta útil a alguna persona que jamás conoceremos. Esta idea me gusta, esta posibilidad real me encanta. Amplía horizontes hasta el infinito, abre caminos sin límite.

      Hagas lo que hagas en este nuevo ciclo, seguro que es algo bueno. Mis mejores deseos.

      Bona nit, gràcies i saludos!!!

      Elimina
    2. Pues sí, a veces escribir es muy positivo hasta para uno mismo y tener la posibilidad de que alguien 'te puede encontrar' en la red y poderle ser útil es muy atrayente.

      Pero bueno, yo ahora tengo pocas cosas que decir y muchas a hacer... aunque tengo algún tema que me ronda en la cabeza. Intentaré no tardar 5 semanas, no sea que me vuelvan a olvidar!

      Saludos!

      Elimina
    3. No importa que el sistema te olvide, ya te buscaremos.

      Elimina