diumenge, 8 de març del 2015

EL PLAER  DE L'ESFORÇ


Font: Internet
D'un temps ençà l'esforç és un valor a la baixa. Cada cop més ens pensem que les coses s'aconsegueixen amb 'estratègies', 'xarxes de contactes', reclamant o pagant... però ens oblidem de l'esforç.
Allunyem els nostres joves de l'esforç, com si això fos una experiència traumàtica, quan la realitat és que un dels grans plaers de la vida són les fites aconseguides a base d'esforç.
Mirar enrera i sentir-se orgullós del que s'ha construit: una família, una empresa, un descobriment científic, un projecte social... Qui pot donar això sino l'esforç?
Plantejar-se la vida com un passeig hedonista és un gran error perquè aquest passeig té un final, i aquest final només el podrem mirar amb dignitat sentint-nos orgullosos de les nostres fites.
Els nostres joves tenen dret a alguna cosa més que passar-s'ho bé i xatejar. Tenen dret a sentir-se orgullosos dels seus èxits, del que han construit, del que han deixat pels que vindran.


30 comentaris:

  1. Jo també sóc partidària de l'esforç quan volem intentar aconseguir alguna cosa...Al jovent se'ls ha dit per activa i per passiva que sense esforç no aconseguiran mai res, però sembla que en alguns casos no és gaire efectiu el consell...
    A veure, jo no estic d'acord quan se'ls diu( a l'edat que sigui), que amb esforç es pot aconseguir tot...Res més lluny de la veritat i penso que això pot provocar molts traumes, perquè hi ha qui s'esforça molt i mai arribarà al cim que sa fixa't...Però el què si és clar que sense esforç no s'arriba enlloc, però amb una mica de bona voluntat poden aconseguir alguna cosa, que no és el què volien, doncs no passa res, perquè en el procés també s'aprèn i es creix com a persona.
    Bon vespre, Elisa.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Gràcies, Roser: jo també crec que en el procés s'aprèn i creixem. Sempre aconseguim alguna cosa, amb l'esforç.
      També estic d'acord en què això no vol dir que es pugui aconseguir tot el que es vol.. Una abraçada!

      Elimina
  2. Hola Elisa:
    Reivindicar el derecho al esfuerzo me parece una idea muy buena, original, plena de verdad y hasta revolucionaria. En un primer momento no me he dado cuenta, pero releyendo tu post, me ha venido a la cabeza algunos casos que he conocido en los que algunos niños reclaman a sus padres que les impongan algo de disciplina y les motiven a esforzarse, sobre todo después de haber pasado algunos días con otros parientes que les tratan de forma diferente en ese aspecto. Y, efectivamente, disfrutan del orgullo de haberse esforzado.
    No conocía esa cita de Gandhi, pero me alegra mucho porque coincide con lo que he dicho miles de veces a los alumnos para que identificasen cuándo habían realizado bien una clase: cuando sales físicamente cansado del coche, independientemente de que te salgan las cosas mejor, peor o desastrosamente, ¡esa es una buena clase! Y a poco que persistas en ello, no sólo te sorprenderá el resultado muy agradablemente, es que ya nunca volverás atrás.
    También lo viví en el monte, si te obsesionas con la cima te pierdes en el camino.
    ¡Saludos!

    ResponElimina
    Respostes
    1. Totalmente cierto. El cansancio forma parte del aprendizaje. Cierto que queda muy 'guay' decir que se ha conseguido aprobar sin 'necesidad' de estudiar (o sin tener que hacer prácticas de coche), pero a un cierto nivel eso es completamente falso. Y si no, ¿qué biografía de cualquier científico no relata largas horas de estudio y enormes sacrificios?
      Sabes que soy amiga de conceptos como disciplina, fuerza de voluntad y esfuerzo. Me parecen las armas más efectivas de que disponemos para tomar las riendas de nuestra vida. Herramientas que nos serán de mucha utilidad siempre, y que nadie nos podrá arrebatar nunca.
      Gracias por tus comentarios constantes. Un saludo!

      Elimina
    2. Estoy totalmente de acuerdo con lo que dices y cómo lo expones, esas “herramientas para llevar las riendas de nuestras vidas”. Sin embargo, Elisa, hay casos, supongo que conocerás alguno, en los que una persona actúa bien, cometerá algún error pero no será grave y lo corrige a tiempo, y... parece un Sísifo condenado a subir la pesada piedra una y otra vez; por el contrario, hay personas, que apenas se esfuerzan, viven despreocupadamente y todo les llega de cara. He conocido algunos casos en ambos extremos, y bastante bien, pero sin entender por qué demonios ocurre eso. Sobre todo con respecto a los del primer grupo, los otros que sigan así, por supuesto, no les deseo nada malo.
      Había una cantante que supongo que conocerás, Cecilia, murió joven en accidente de tráfico. En una de sus canciones había una estrofa que se me quedó grabada y creo que viene muy a cuento: “Tuvo un buen amigo, tuvo un gran amor y en todas sus cosas fue fiel cumplidor, luego le dejaron su amigo y su amor, mal paga el destino al que bien obró.”
      No se merecen las gracias, me gusta leerte, lo que dices y cómo lo haces. Tienes una precisión tremendamente sutil y simplificada, casi no se nota, pero ahí está. Es un placer. E instructivo.
      Bona nit!

      Elimina
    3. Estoy completamente de acuerdo. La historia está llena de personajes que sólo fueron valorados tras morirse mientras algunos contemporáneos suyos con mucho menos esfuerzo y talento fueron encumbrados.
      Pero sea como sea siempre queda la satisfacción íntima de haber luchado, como decía Gandhi en la cita que incluyo.
      Sea como sea: ¿cuánta de esa gente que parece elegida por la suerte tiene realmente tanta suerte como nos pensamos? Las apariencias engañan mucho. ¡Un saludo!

      Elimina
    4. Es verdad, un profesor nos repetía mucho: "Nada es lo que parece".
      También es cierto que hay una recompensa profunda en el esfuerzo, sobre todo cuando uno siente que hace lo que debe; así y todo, a veces no hay forma de entender algunas injusticias.
      ¡Saludos!

      Elimina
    5. Cierto! Hay una gratificación personal por saber que lo hemos hecho bien. Las circunstancias externas, muchas veces, no dependen de nosotros y como bien dices llevan a situaciones muy injustas. Pero en el mero hecho de esforzarse hay una recompensa. Saludos!

      Elimina
  3. ¡Hola, Elisa!!! Primero te dejo un aplauso prolongado, inmensamente merecido.

    Que razón tienes, amiga: es precioso mirar atrás y, lo digo por experiencia propia por el esfuerzo que yo misma he hecho, para que mis hijos estudiaran una carrera, ya que yo no tuve esa oportunidad. Y también me siento orgullosa del esfuerzo que hice siendo una muy joven adolescente, tuve que salir de la escuela y ponerme aprender el oficio de costurera, haciendo ropas para el comercio. Eran malos tiempos, entrando de lleno en la posguerra. Entonces pude vestirme algo adecuadamente, calzarme y, ayudar en casa con unas pesetas, puesto que mi madre esta enferma de un parálisis, mi padre murió cuando tenía yo dos años y, mi única hermana que me llevaba a mí doce años, se caso joven y tenía tres hijos que alimentar y también trabajó muy duro muy duro. Murió con 60 años sin ver cumplidos muchos sueños. Te estoy contando mi historia, y no sé que pensaras TÚ... Dirás esta mujer que me está contando? Pero quiero decir con esto, que hay quien se esfuerza un montón y nunca llega a donde desea llegar. Para todo hay que tener un pizco de surte.

    Hoy día la mayor parte de la juventud, todo lo quieren fácil, trabajar poco y ganar mucho. Aunque hay algunos que son muy trabajadores, pero esta situación tiempo que les toca, o nos toca vivir... nos lo ponen muy oscuro el futuro: ¡como para ver logros vaya! Bueno, pues no perdamos la esperanza y haber si esta nuestra España da un giro de 90 grados.

    Ha sido un placer leerte, y perdona mi rollo. Y también mi demora, pues estuve si ordenador unos días y no he podido visitar mis blogs amigos, ahora voy poco a poco.
    Te dejo mi gratitud y mi estima. Un besito y se muy muy feliz.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Hola Marina: Es un relato impresionante, gracias por compartirlo.
      Estas historias son las que tendrían que conocer todos los jóvenes. Lástima de la visión superficial de las películas y la TV.
      Gracias de nuevo por pasar por aquí. Un abrazo!

      Elimina
  4. ¡Hola Marina!
    Con permiso, he leído tu comentario y no puedo quedarme sin decir nada. Es tremendo.
    Y comparto contigo que un poco de buena suerte parece un ingrediente imprescindible. Historias como la tuya, llevadas como tú lo haces, son las que pintan un trazo de optimismo en el horizonte. ¡Gracias!
    Te envío un abrazo lleno de admiración y afecto.

    ResponElimina
  5. MI querida amiga: Vivimos en unos momentos que lo que prima es la competitividad y para ello debes de encender cualquier programa de TV donde verás que la ignorancia es tanta y la prepotencia del tamaño de cierto miembro corpóreo es lo que hace de cerebro. Los medios de comunicación que han sido fuente de cultura, ahora en este siglo de tanto tecnología , hemos descendido más que los primates, que ellos siguen con su cerebro en posición de unos códigos genéticos, pero los del ser humano se han fundido.
    Un abrazo y a promulgar cultura en bien de un pais deprimido y menguado.
    Rosa Maria Milleiro

    ResponElimina
  6. Estimada Rosa María: a veces me sorprende cómo viviendo tan lejos una de otra observamos lo mismo, exactamente lo mismo.. No veo la TV excepto para ver una buena película (normalmente grabada pues las interesantes para ver en familia las hacen a horas intempestivas). Completamente de acuerdo en que estamos degenerando a una ignorancia muy triste y penosa. Un abrazo!

    ResponElimina
  7. ¡Hola Elisa!!!

    Paso de nuevo a dejarte un abrazo grande y desearte un feliz domingo. Hoy en Pontevedra tenemos un día de sol radiante deseando que dure, pues ya una se cansa de tanto frío.

    Hasta pronto, Guapa. Besitos.

    ResponElimina
  8. Hola Elisa, paso a dejarte un abrazo y desearte todo lo bueno del mundo. Estos días son de triste para medio mundo, pero sobre todo para los más cercanos a esas victimas del trágico accidente de aviación. Deseo de todo corazón que no te haya tocado de cerca para nada eh. Que ingrata es la vida para muchas personas.

    Te un abrazo y toda mi estima. Se muy feliz.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Estimada Marina:
      Ha sido una gran tragedia. Cuántos de nosotros hemos cruzado varias veces los Alpes con destino Alemania.Cómo no sentirse especialmente solidario.
      ¡Un abrazo!

      Elimina
  9. Gracias, Elisa. Por dejar tu huella en mi puerto marinero.

    Estoy de descanso, si no me ves por aquí, no pienses que yo te olvido, te llevo en mi corazón. Un fuerte abrazo y toda mi estima.

    Se muy muy feliz.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchísimas gracias por tu visita!! Muy feliz Pascua! Un abrazo!

      Elimina
    2. Muchísimas gracias por tu visita!! Muy feliz Pascua! Un abrazo!

      Elimina
  10. Querida Elisa: Ante todo gracias por regalarme en don de la amistad. Tengo que decirte que en este blog me pertite comentar, pero el otro que tienes no me es posible. Ya me dirás que es lo que hago mal ó lo que no sé hacer.
    Un abraciño,
    Rosa María Milleiro Domínguez

    ResponElimina
    Respostes
    1. Estimada Rosa María: Siento mucho que no funcionen bien los mensajes en el blog de 'Gats familars'. Gracias por avisarme de nuevo. Hoy voy a pedir a mi familia que prueben a enviar comentarios a ver si les funciona. Un abraciño!!!

      Elimina
  11. ¡Bien, ya caigo de la burra!!! Es aquí donde debo comentar, querida amiga. Te he dejado unas letras por ahí en otra lugar... que yo no me entiendo muy bien pero allí está tu foto, pero también está Esteban, por lo tanto no sé si es tu blog o el de él.
    Bueno muchas e inmensas gracias por tu generosidad y tu amistad que es un regalo valioso que yo tengo muy presente en mi alma.
    Siempre es un placer pasar por tu casa. Un abrazo grandote y feliz fin de semana.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias de nuevo por tu visita! Y por los posts tan interesantes que has publicado sobre Viena, fantástica y maravillosa ciudad.
      Un abrazo!

      Elimina
  12. Hola Elisa, muy buenos días guapa: contestando a tu pregunta que dejaste en mi entrada, si hemos visitado el museo y otras Iglesias preciosas, pero si pongo todo lo que hemos visto, se haría una entrada muy larga y yo sé que hay muchas personas que no les gustan las entradas largas, es más ni siquiera las leen cuando son largas. Me lo comentan en correo electrónico. Y ves hay de todo.

    Un abrazo y feliz semana.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Gracias, ¡Marina! Es lo único que conozco un poco de Viena, pese a haber estado allí por motivos de trabajo. Es un destino ideal para un viaje.
      Otro destino que a mí particularmente me ha parecido muy interesante es Noruega. También he ido por trabajo así que poca cosa puedo decir, pero me parece que para un viaje de vacaciones ha de ser excepcional. Un abrazo!

      Elimina
  13. Te he enviado un email al correo que publicas en el blog, revísalo. Un saludo

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias por el link tan interesante sobre las pirámides!

      Elimina
  14. Habría que educar en valores,un placer leerte,un abrazo

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias, Amatista!!!! Tienes mucha razón, hay que volver a dar importancia a los valores. Un saludo!

      Elimina